Structuur

Binnen de lijntjes de uitgestippelde padden bewandelen is heel helder en gestructureerd. Of zoiets als stippen met elkaar verbinden door de cijfertjes van 0 tot enzovoorts te volgen. En voilà, een mooie tekening is het resultaat. Ook een structuurvorm.

Structuur. Een blauwdruk voor iedereen. Een stappenplan die iedereen op een bepaald moment op eenzelfde plaats tot hetzelfde inzicht zou moeten kunnen krijgen. Zou moeten, maar gelukkig niet. Grotendeels ontkom je er niet aan. Je bent wel gereferentiekaderd of geconditioneerd zoals je het geleerd hebt. Je leest bijvoorbeeld van links naar rechts, maar het kan ook van rechts naar links en van achter naar voren. Dat is ook structuur.

Het maakt eigenlijk niet uit hoe structuur er uitziet. Los zand is ook structuur. Met een beetje (om)denken heb je een zandbak. Of bijvoorbeeld luisteren. Een samenhangend verhaal voor ICT’ers is onsamenhangend voor creatieven. Structuurloos? Nee, totaal niet. Het is hoe je ernaar kijkt of luistert.

 

Communicatie en visie

Lekker voor de kat z’n k.. weg zitten praten is communiceren, maar zonder visie. Het aangename is dat het per ongelijk wel tot iets moois kan leiden. Juist die onverwachte, briljante ingeving of visie.  Maar wat is dat nou, visie?

Veel bedrijven, woordenboeken, managementboeken en zelfbenoemde visionairs verwoorden het ieder op hun eigen manier:
– weloverwogen mening over een zaak hoe die zich zou moeten ontwikkelen;
– de wijze waarop men zaken beoordeelt;
– een inspirerend toekomstbeeld voor de organisatie/afdeling/producten/diensten ontwikkelen en uitdragen, afstand nemend van de dagelijkse praktijk;
– inzage;
– de (misschien) bereikbare droom van wat een organisatie wil doen en waar ze wil komen;
– wijze van zien of waarnemen.

Zomaar een selectie, maar wat leert het ons? Dat er veel over de invulling van visie wordt nagedacht en gecommuniceerd. Alleen nu nog de juiste communicatiesnaar raken voor de gevraagde visie. Of juist andersom? Dat inzicht komt vanzelf. Misschien eerst even voor de kat z’n k.. weg zitten praten.

 

Nieuwe werknemer met de mooiste blunder

Bij een sollicitatiegesprek is het één grote goednieuws-show. Niet alleen de kandidaat verkoopt zicht mooier dan ‘ie is, ook de aanstaande werkgever doet een hele grote duit in die zak. Maar zelden gaat het over grote of kleine blunders, missers, misstappen of gestopte projecten. Jammer.

Juist van die verhalen leer je beiden het meest. Niet op zekerheid varen, onderneem, steek je nek uit, want een 2e fout zal je niet (snel) meer maken. Daarom is het ook zo mooi om te lezen dat wetenschapsfraudeur D. Stapel weer een baan heeft. Hij doceert sociale filosofie (aan een hogeschool in Tilburg) waar de focus ligt op carrières die een struikelpartij hebben meegemaakt.

Geen betere praktijkman voor de studenten dan de heer Stapel. De mooiste praktijkvoorbeelden uit eerste hand. De vleesgeworden leugenaar oreert uit eigen werk. Niets verzonnen. Misschien wat aangedikt, maar zijn verhalen nam je toch al met een korreltje zout. En het belangrijkste? Hij heeft gewoon werk. Met zo’n toekomstbeeld wil je je als student wel in de studieschulden steken. Het maakt niet uit hoe of wat, er is altijd werk.

 

Thuis-kantoor of kantoor-thuis werken

De arbeidsmarkt verandert. Dat is zeker. Meneer/mevrouw robot doet z’n werk-intrede, meer flexwerken omdat de werkgever dit een geldige insteek vindt, en natuurlijk thuiswerken. Dat laatste is steeds gemakkelijker geworden dankzij de ontwikkelingen in de ICT. Er is nu veel meer mogelijk, dus eenvoudiger, om vanuit huis in te loggen en aan de slag te gaan. Technisch is het zo gepiept, maar het sociale werknemersaspect is een heel ander verhaal.

Thuiswerken, oftewel het nieuwe werken, staat ondanks alle gemakken toch onder druk. Er zijn zelfs bedrijven die dat nu verbieden (communicatieonline). Maar het nieuwe werken wordt juist óók als een cadeautje gezien (HNW-blog). Wat is het nou?

Ik denk dat het iets is van een mix. Het kantoor is een werk/ontmoetingsplek voor alle medewerkers. Ze spreken met elkaar af hoe en wanneer ze elkaar ontmoeten, alsof ze in een cafe afspreken. De verantwoordelijkheid bij hen leggen in samenwerking met hun leidinggevende/coach. Zo houd je binding en heb je ook het nieuwe werken gevoel.

 

Waarom nog in- en externe communicatie?

De wereld verandert steeds sneller, lijkt ’t. Wat wel snel verandert is de communicatie. De postduif is ondertussen vervangen door internet waardoor berichten veel sneller tot ons komen. Of zelf zijn op te halen. Woorden, beelden, filmpjes komen je met F16-vaart tegemoet.

Hoe zetten wij die snelle communicatie het beste in dacht een verzekeringsbedrijf? Laten we de postduif van de in- en externe communicatie de nek omdraaien. Dan kunnen we rap reageren op onze klanten. Zij zijn gewend aan snelle informatie, dus wij moeten niet achterblijven en aanhaken. We heffen de barrière van in- en externe communicatie op. Voordat de fijne medewerkers van in- en extern een antwoord hebben geschreven, is de klant al weer overgestapt. Het hele bedrijf moet gewoon met de klant communiceren. Eureka.

Maar zitten alle medewerkers hier wel op te wachten? De hele dag chatten, whatsappen, sms’en met de klant en aan het eind van de dag nog even nieuwe aanvragen verwerken. Let wel, ik ben voor vooruitgang maar niet met de snelheid van communicatie 4.0.